ரிஷபன்
ஒருநாளு என்னோட வாழ்க்கைத் துணையும் எதிர் வீட்டுப் பெண்மணியும் ஏதோ பரபரப்பா பேசிட்டிருந்தாங்க. நான் படியேறி வர்ற சத்தம் கேட்டதும், "நான் அப்புறமா வரேன்" என்று சொல்லிட்டு ஓடினார் அந்தப் பெண்மணி. போறப்ப என்னைப் பார்த்துட்டு ஒரு மிரட்சி. என்னாச்சு இந்தம்மாவுக்கு... எதுக்கு நம்மளப் பார்த்து இப்புடி மிரண்டு ஓடுதுனு யோசிச்சிக்கிட்டே உள்ள வந்து என் வொய்ஃப்கிட்ட விசாரிச்சேன். “ஒண்ணுமில்ல”னு மலுப்பிட்டு கிச்சனுக்குள்ள போனா. பின்னாடியே போய் மறுபடி கேட்டேன். “என்னன்னு சொல்லு” இந்தத் தடவ என்னையும் அறியாம குரல் கொஞ்சம் ஒசந்திருச்சு. பின்னே... விஷயத்தைச் சொல்லாம பிகு பண்ணுனா எரிச்சல் வருமா வராதா சார்...
“இதான்... இதைத்தான் அவங்க சொல்லிட்டுப் போறாங்க... ‘இப்பல்லாம் உங்க வீட்டுக்காரர் குரல் சத்தமாக் கேக்குதே... பீபி செக் பண்ணியா... கீழ குப்பைலாரிக்காரன்கிட்டகூட, இங்கே ஏன் வீடு வாங்கிகிட்டு வந்தேன்.. வீட்டை வித்து தொலைச்சிடறேன்னு குய்யா முறையோன்னு கத்திட்டுப் போனாரே... என்னாச்சு அவருக்கு’னு கேட்கறாங்க” என்றாள் அழாக்குறையாக.
இது ஏதுடா வம்பு... குடியிருக்கவங்களுக்கு ஒரு பொறுப்பு இருக்கணும்னு கொஞ்சம் சத்தமா கேட்டா வியாதிக்காரன் ஆக்கிருவாங்க போலிருக்கே... வரவழைத்துக்கொண்ட எக்ஸ்ட்ரா பொறுமையுடன் சொன்னேன். “என்னம்மா... போன வாரம்தானே உனக்கு செக்கப் போனப்போ விளையாட்டா ‘எனக்கும் பீபி பாரு... இவளால எனக்கு ஏறியிருக்கா’னு அந்த நர்ஸ்கிட்ட காமெடியா சொன்னேனே. அவங்களும் செக்கப் பண்ணி பார்த்துட்டு ‘நார்மல்’னு சொன்னாங்களே...”